Przyczepność chemiczna zachodzi przez kontakt molekularny na powierzchni podłoża. Jest to najsilniejszy mechanizm przyczepności, a wiązania występują między grupami funkcyjnymi kleju a atomami/cząsteczkami na powierzchni podłoża. Mechanizm ten przyczynia się do wytrzymałości strukturalnej wielu klejów, takich jak kleje epoksydowe wiążące aluminium.
Zazębianie mechaniczne zachodzi, gdy klej spływa do szczelin na powierzchni podłoża. Zazębianie stanowi fizyczne zabezpieczenie przed rozprzestrzenianiem się pęknięć na powierzchni międzyfazowej. Służy również do zwiększania pola powierzchni, rozszerzając powierzchnię stykania się kleju z podłożem. Kleje łatwo spływają po aplikacji na podłoże przed suszeniem lub utwardzaniem. Taśmy samoprzylepne również nieustannie spływają z biegiem czasu, budując jednocześnie siłę wiązania.
Do dyfuzji dochodzi, gdy klej polimerowy może penetrować podłoże polimerowe i wtopić się w nie. Powierzchnia międzyfazowa powstaje w wyniku utworzenia splątanych łańcuchów polimerowych łączących klej i podłoże. Mechanizm ten jest powszechnie wykorzystywany podczas wiązania z trudnymi do połączenia materiałami o niskiej energii powierzchniowej, takimi jak polipropylen.
Przyczepność elektrostatyczna występuje, gdy naładowana powierzchnia kleju jest przyciągana w kierunku przeciwnie naładowanego podłoża, i jest to najbardziej powszechny mechanizm podczas aplikacji taśm. Jest to zjawisko często obserwowane podczas próby zaklejenia pudełka lub zapakowania prezentu.